«Στην αρχή των συμπτώσεων δύο εκλάμψεις…»: του Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Μαίρη Παπανδρέου

«Στην αρχή των συμπτώσεων δύο εκλάμψεις…», είναι η έκτη Ποιητική Συλλογή, του καταξιωμένου Ρόδιου ποιητή Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ», Αθήνα, Ιούλιος 2017. Ο Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, έχει πάρει πολλές διακρίσεις και έχει τιμηθεί με το Β’ Βραβείο Ποίησης Ιπεκτσί 1992-1993. Ποιητικές του Ανθολογίες, έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Αποφοίτησε από το Βενετόκλειο, πήρε πτυχίο από τη «Σχολή Στελεχών Επιχειρήσεων», και από δεκαετίες είναι χρυσοχόος στην Μεσαιωνική Πόλη. Είναι μέλος της «Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου» και πρώην μέλος του Δ.Σ. του «Διεθνούς Κέντρου Συγγραφέων & Μεταφραστών Ρόδου». Ποιήματά του, έχουν συμπεριληφθεί σε σημαντικές Ποιητικές Ανθολογίες, όπως «Λύρα Ελληνική» του Βασίλη Βασιλικού Εκδ. Πλειάς, στην “Poesie Grecque Contemporaime” - Des iles et des muses (εκδ. Autres Temps, Marseilles 2000) και άλλες.

Ο Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, την αφιερώνει την πρώτη ενότητα: «Σε σένα/ που διάλεξες να φύγεις/ νωρίς» και χωρίζεται σε τρεις ενότητες. Η πρώτη αρχίζει με το χωρίς τίτλο ποίημα: «Σελίδες που περικλείουν/ πυκνογραμμένες σειρές/ ζοφερών απομνημονευμάτων,/ αδιόρατες τρεμουλιάζουν/ μέσα στους τέσσερις τοίχους/ κοιτώντας την κάθε στιγμή/ ως στρόβιλοι ανθοφορίας,/ έτσι που θα γίνεσαι καινούργιος/ και καθοριστικός στη σκέψη/ προσεχτικά ξαναδιαβάζοντάς τα,/ στον αέρα.» Στίχοι γεμάτοι ευαισθησία, όπου ο αναγνώστης βρίσκει τη δική του εσωτερική αναζήτηση, που ίσως αποτελεί και τη μοναδική μας σωτηρία από τις σκιές του παρελθόντος. Όσες περισσότερες ερμηνείες δίνει ο κάθε αναγνώστης, τόσο μεγαλύτερη είναι και η επιτυχία του δημιουργού, που μας ωθεί ν’ αγγίξομε τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας.

Η Ποίηση του Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, φανερώνει σε κάθε στίχο, ευαισθησία και αυθεντικότητα, που κρύβουν δύναμη και δίνουν στον κάθε αναγνώστη αυτό που αναζητάει, όπως φανερώνεται στους στίχους: «…το «πένθος» και το «πάθος»/ γίνονται συνώνυμα καμιά φορά». Η έκφρασή του είναι πρωτότυπη και διατυπώνεται με ιδιότυπη ζωντάνια, που στόχος και κίνητρο του ποιητή είναι η επικοινωνία με τον συμπάσχοντα συνάνθρωπο, που ταλανίζεται από τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες σκέψεις, τα ίδια συναισθήματα, που όμως, δεν μπορεί να εκφράσει όπως ο Ποιητής, και δίνει στον καθένα αυτό που αναζητάει κι ελπίζει.

Ο Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, μας οδηγεί σε μία βαθύτερη φιλοσοφική έννοια της αισιοδοξία, και χρειάζεται να ξεπεράσει ο αναγνώστης την έντονη μελαγχολική διάθεση, για ν’ ανακαλύψει τα πλούσια συναισθήματα - αδιάψευστα χαρακτηριστικά της πηγαίας λυρικής ποίησής του. Υπάρχει καθαρότητα λόγου, διαύγεια σκέψης και συναισθημάτων, εσωτερικότητα κάνουν συναρπαστικό τον κάθε στίχο, που δεν βαραίνει τον αναγνώστη, επειδή ξεπερνά την υποκειμενικότητα, και δίνει ευρύτερα μηνύματα για την ποιότητα ζωής, παρά την κάποια «κρυμμένη» πικρία και νοσταλγική διάθεση γι αυτούς που πέρασαν απ’ τη ζωή μας: «…Για όλα υπάρχει αύριο» μονολογούσα./ Ανεξέλεγκτα κινούνται οι σκέψεις/ πάνω σε αχαρτογράφητα νερά/ και ταξιδεύαμε ανάμεσα σε δύο κόσμους/ αδιευκρίνιστους.»

Κάθε στίχος του Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, μπορεί ν’ αναλυθεί σε ολόκληρη μελέτη, καθώς φανερώνει πως η εσωτερική ζωή του καθενός μας, είναι μία διαρκής νοσταλγική αναζήτηση: «…-αφού άφηνε πρώτα ναυαγό σε ερημονήσι/ τη δικαιοσύνη της καθημερινότητας/…». Η Φιλοσοφία, μας λέει, πως «ευτυχισμένος είναι αυτός, που ταυτίζει το θέλω με το πρέπει» και ο Ποιητής μας, διατυπώνει: «-Όταν ο ουράνιος θόλος/ θα ξεδιπλώνει τ’ άσπρα σεντόνια του Έρωτα/ στο πλάι θα γέρνει μυστικά/ για ν’ αγκαλιάσει όλα τα «πρέπει»,/ τα «δήθεν», τα «περίπου», τα «γιατί»/ καθαρός κι ατσαλάκωτος, απαντούσα.» Ο Ποιητής αναφέρει: «τ’ άσπρα σεντόνια του Έρωτα…» δηλαδή, αγνότητα συναισθημάτων και προθέσεων.

Την ενότητα, «Ευθύνες της Φωτιάς» αφιερώνει ο Ποιητής, στο δράμα των προσφύγων: «Ακολουθούσα νοερά/ όλους αυτούς στην Ειδομένη,/ πιστεύοντας πως η σιωπή,/ η άρνηση και η φυγή/ δεν ανατρέπουν τις ευθύνες της φωτιάς…». Τα ποιήματά του, αποτελούν γέφυρα επικοινωνίας, με πυλώνες την Αγάπη και την Αλήθεια. Σύγχρονοι και συμβολικοί οι στίχοι του, ξεκάθαρη και πυκνή γραφή, δεν υπάρχουν ρηχοί συναισθηματισμοί και αποδεικνύει ότι Ποίηση σημαίνει να συνομιλούμε και με τους απόντες, σαν πράξη αντίστασης στη μνημοσύνη, που χαρακτηριστικά διατυπώνει: «…πέτρωνε το δάκρυ», «…ξέροντας να είστε μόνοι/ με τις σκιές της συνείδησης…». Έντονη η εικόνα: «…αλλά δεν μπορούν/ να περπατούν ξυπόλυτοι/ πάνω σε βότσαλα αιχμηρά/ -μαύρα φαντάσματα του παρελθόντος- αναζητώντας τον ήλιο/ που καίει τα πρόσωπά τους.» Συγκλονίζει η πυκνότητα των νοημάτων, που είναι πέρα από τους περιορισμούς του τόπου και το χρόνου.

Οι στίχοι του, δεν έχουν ρίμα, έχουν όμως εσώτερο ρυθμό: «Νυχτοπατώντας -/ ένα κοπάδι ανθρώπινο/ φεύγανε στη μολυβένια ομίχλη,/ μες την απαλότητα των χαμομηλιών/ πλανήθηκε ένα τίποτε/ η αίσθηση του αναπάντεχου…». Οι απλές καθημερινές λέξεις, στην Ποίηση του Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλήκ, αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα και βαθύτερη σημασία, όπως: «Κάποιοι περνούσαν αόρατοι/ κουβαλώντας μέσα από σύννεφα την ελπίδα…». Ξεχωριστή η Φιλοσοφία του Ποιητή, έντονα φέρνει στο νου τον Ηράκλειτο με τα «πάντα ρει», καθώς διατυπώνει: «Φεύγοντας -/ πως η ζωή είναι αναίτια ρευστή/ για πάντοτε να θυμάστε/ κατάφορτοι ονόματα κι αγάπη.» Επιθυμώ να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου για την Ποίηση του Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, ακριβώς με αυτές τις λέξεις, που αποδίδουν όλη τη Φιλοσοφία της ζωής του, που είναι «αγάπη» για τον άνθρωπο, την Πλάση ολόκληρη κι αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο, παρά τις θλιμμένες αναμνήσεις των ανθρώπων που έφυγαν: «…Οι ήρωες θα συναντηθούν κάπως αργά/ στη νοσταλγία ενός ιδανικού αύριο.» Ο έρωτας, τύραννος ή σωτήρας, όμως αναπόφευκτος: «…Είναι ο Έρωτας/ που ξενιτεύτηκε μικρός/ αφήνοντας σημάδια-δαχτυλιές…», «…μετέωρος, ανέγγιχτος και μόνος/ -πάλι ο έρωτας/πως φεύγει, πως έρχεται…».

Στην Ποίηση, το συναίσθημα είναι πηγή έμπνευσης, και στους στίχους του Σουλεϊμάν Αλάγιαλη-Τσιαλίκ, είναι κυρίαρχο: «…δείχνουν προς τα πού κινείται/ τ’ ολόφωτο νερό της καλοσύνης/ δίχως νύχτα στη δική μου σκέψη…». Στο ποίημα «Ανερχόμενοι οι Ορειβάτες», συγκλονίζουν οι πολλές ερμηνείες που επιδέχονται οι στίχοι: «…Ανερχόμενοι οι ορειβάτες/ κάθε που σφιχτά κρατάνε το σκοινί/ διαπιστώνουν να ξετυλίγονται:/ -ο τρόμος από τα ύψη,/ -ο άδειος χρόνος της σιωπής,/ η απόκρημνη πλαγιά του κενού,/ -η απειλή της απωλεσθείσας ψυχραιμίας,/ το αόρατο φως της επικοινωνίας», ωθεί προς την εσωτερική ανέλιξη. Το Θρησκευτικό συναίσθημα, είναι έμφυτο σε κάθε άνθρωπο και ο Ποιητής το εκφράζεται με μοναδικό τρόπο: «Κατά κει ξεχωρίζουν τετράγωνα καντράκια/ με τη λεπτεπίλεπτη γεωμετρία τους/ αφημένα στ’ ανάστημα των κλώνων/ ως μικρά βυζαντινά εικονίσματα/» και «μέσα στις κατακόκκινες φυλλωσιές/ έτοιμα είναι λεν για τη μεγάλη λιτανεία των δέντρων,/ για τη διάφανη Αγιότητα του ανέμου.» Τόσο ψηλά ανεβάζει το θρησκευτικό συναίσθημα ο Αλάγιαλη-Τσιαλίκ.